Aniztasunaren astea: Maiatzak 21!

Gaur, maiatzak 21, Kultur Aniztasunaren Munduko Eguna ospatzen dugu!

Aste osoa daramagu #AniztasunarenAstea ospatzen, eta gaur bereziki aprobetxatu nahi dugu ZAS osatzen duten agente guztiak zoriontzeko. Izan ere, harrera-gizarte baten erakusle da, bere aniztasuna ospatzen baitu, bere balioa ulertuz eta zurrumurruei aurre eginez. Aniztasuna, gaur, lurralde osoan ospatzen da:

ONLINE

Kultur eta etnia eta arraza aniztasuna Espainiako Estatuaren agenda politikoan GAUR!

ARABA

AMURRIO: Aniztasunaren eguna GAUR! Atzoko erbestea eta gaurko babesa (Mexico eta Euskal Herria) Bihar!
ARABAR ERRIOXA: Hezkuntza proiektua #AmetsDezagunZeruanDabiltzanKometekin
GASTEIZ: Kristalezko bertsoak, Giza liburutegia GAUR!

BIZKAIA

BASAURI: Zurekin buru belarri GAUR!
BILBO: Interkulturate GAUR!

GIPUZKOA

ALKZIA: Liburu bat, mundu bat GAUR!
ARRASATE: Cineforum GAUR! Munduko arrozak Bihar!
ERRENTERIA: 11 kolore (GAUR!: Aurkezpena: Errenterian bizi naiz eta… egin zaidazu bisita!)
ORDIZIA: Kulturarteko irakurketaGAUR!
ZARAUTZ: Kulturarteko irakurketa GAUR!

Ekintza guztiak gure agendan dituzu: www.zas.eus/agenda

Eta Aniztasuna zehazki zer den hausnartzeko ere aprobetxatu nahi dugu; izan ere, sarritan, gizarteak talde kultural homogeneo gisa hartzen ditugu, identitate-esentzialismo bat loriatuz, eta… Izan al da inoiz?

Aniztasuna jada ez da zena, noizbait izan al zen?

Nostalgia bezala, aniztasuna jada ez da zena:

Eta bizitza bagoi bereizietan ixtea, berrikuntza kulturala eragiteko

Edo kontraste efektuetan alferrik galtzea, energia moralak askatzeko,

Hori amets erromantikoak dira, arriskurik gabeak

Clifford Geertz

Migraziorako Euskal Itun Sozialaren lehen puntua parafraseatuz: “Ez da erraza etorkizunerako aurreikuspenak egitea. Hala ere, gauza bat ziurra da: biharko Euskadi gaur egun dena baino gizarte anitzagoa izango da. Aniztasun hori ez da soilik atzerriko immigrazioaren ondorio. Aniztasuna gizarte moderno guztien ezaugarria da: bizi-baldintzen eta -estiloen aniztasuna, nazio-identitateena, kultura- eta kosmo-ikuspegia, etab. “.

Testu honen buruan dagoen aipuan dibertsitatea jada ez dela zena esaten da, baina noizbait izan ote zen galdetu behar da. Antzinako gizarteak komunitate homogeneo gisa irudikatu izan dira, eta imajinario horrek edozein ikuspuntu menderatzen du, baita asmo onekoa ere, batasun soziokultural eta politiko ororen eredutzat hartzeraino. Gizarte modernoek, egungoek edo etorkizunera proiektatutakoek ez ezik, aniztasuna gizarte-eraikuntza ororen funtsezko ezaugarri gisa sartzeko joera txikia izaten dute.

Iritzi horren aurrean, esan behar da antzinako gizarteak oso desberdinak zirela beren artean, baina askoz homogeneoagoak beren artean. Gaur egungo gizarteak ez dira hain desberdinak beren artean, baina askotarikoagoak dira barnean.

Gizarte konplexuek ahalbidetzen duten giza aberastasun handiena ez da oinarritzen lurralde bateko kultura-taldeen arteko desberdintasunetan, baizik eta subjektuen eta taldeen arteko desberdintasunetan. Gizarte mestizo eta konplexuak gara, non identitate kulturalak zeru lainotsu baten antzekoak diren: ez dakigu non amaitzen den hodei bat eta non hasten den hurrengoa, baina badakigu hainbat hodei daudela.

Hala ere, badirudi aniztasunak ez duela bere puntu bertutetsua aurkitzen. Edo oharkabean igarotzen da eklipsatuagatik, edo gehiegizko espazioa hartzen du esentzializazio-prozesu berrien iturri izan ohi den gehiegikeriagatik. Horregatik, aniztasunaren erabilerek kudeaketa arretatsua, konplexua eta arduratsua eskatzen dute.

Erabilera horiek muga bat izan behar dute, hasiera batean kontraesana ematen duena. Alde batetik, aniztasuna, gizarte edo giza talde ororen egitatezko eta ohiko egoera den aldetik, zehatzena haien dinamiken deskribapen ona da, faktore ekonomiko, politiko eta sozialen eskutik doazenak beti. Hodeiek bezala, dibertsitateak forma eta inguru ezberdinak sortzen ditu, haize pixka batekin aldatu eta beste batzuk sortzen dituztenak.

Bestetik, egia da aniztasuna iraupen luzeko ezaugarri edo jarraibide kulturalen bidez eraikitzen dela, pertsona eta giza talde askoren bizitzari zentzua ematen dioten heinean. Hala, beharrezkoa da erakundeek talde askok egiten dituzten errespetu- eta aintzatespen-eskaerei erantzutea. Hala ere, ezin gara berriro erori, politika horiek gaizki ulertzetik abiatuta, pertsonak eta taldeak sail estankoetan sartzen dituzten identitate-esentzialismoetan, elkarrekintzarik eta komunikaziorik gabe.

Gure mendebaldeko historia eta kultura-aniztasunarekin duen lotura ezaugarritzen duten bi muturren aurrean gaude. Edo unibertsalismo itsu batetik desberdintasunetara desegiten dugu, edo erlatibismo ustez konpontzaile batetik gaindimentsionatzen dugu, zeinak funtsean desberdinak diren horien eta haien arteko inkomunikaziora garamatzan.

Bi mutur horien arteko oreka bertutetsua berreskuratzen saiatzea ez legoke sobera. Beharbada, antzinako unibertsalismo etnozentristara itzuli gabe eta identitate-babesleku postmodernoetan itxi gabe, giza esperientziaren funts komunarekin lotzeko dugun gaitasunari buruz humanismo historikoak erakusten diguna berreskura dezakegu. Izan ere, azken batean, Renautek dioen bezala, ez gaitu gizatiartzen identitate bat izateak, baizik eta identitate horren barruan elkar onartzeak.

Homogeneotasun kulturalaren loriatzean ez erortzea eta aniztasunaren tranpetan ez erortzea. Hau elkar ulertzeko eta ulertzeko errezeta ona da.